آزمایش C - Peptide

اشتراک گذاری:

نام آزمایش
C - Peptide
هزینه آزمایش

نام روش اندازه گیری
Immunochemiluminescence
نام های مشابه
Insulin، Insulin- Connecting Peptide، Proinsulin C-peptide، -

نوع نمونه
سرم، ادرار 24 ساعته
حجم نمونه
0.5 میلی لیتر
نگهداری نمونه
1. پس از جدا سازی سرم توسط سانتریفیوژهای یخچالدار (◦c 4)، آن را در ویال های پلاستیکی ریخته و فوراً آن را فریز نمایید. 2. نمونه سرم در یخچال (◦c 4) به مدت 7 روز و در ◦c 20- تا یک ماه پایدار است.
حمل و نقل نمونه
زنجیره سرد
نیازهای همراه نمونه
مشخصات کامل بیمار
راهنمای جمع آوری نمونه
1. نمونه گیری از رگ وریدی صورت گیرد. 2. زمان و تاریخ نمونه گیری را به دقت ثبت نمایید. 3. پس از نمونه گیری، خون را در لوله های سرد (Chilled tube) بریزید و آن را بر روی یخ نگاه دارید. 4. سرم باید در ظرف 2 ساعت پس از نمونه گیری توسط ساتریفیوژ یخچالدار جدا گشته و سپس در لوله های مختص به تست مربوطه ریخته شود.
اطلاعات لازم از بیمار
نام و نام خانوادگی سن و جنس بیمار
معیار رد نمونه
همولیز شدید و نمونه های اًتوپسی (کالبد شکافی) مورد قبول نمی باشد.
آمادگی لازم قبل از نمونه گیری
1. بیمار باید 10 – 8 ساعت قبل از آزمایش ناشتا باشد. نوشیدن آب مجاز می باشد. قبل از انجام اين آزمايش بايد از پزشك در مورد لزوم ناشتا بودن سؤال شود. 2. از مصرف داروهای پایین آورنده قند خون 24 ساعت قبل از آزمایش اجتباب گردد. 3. بیمار، اخیراً نباید ماده رادیواکتیو دریافت کرده باشد.

شرح آزمایش
مشخصاً توسط کبد متابولیزه و توسط کلیه دفع و در ادرار ترشح می شود. ارتباط قوی بین سطح انسولین سرم و C-peptide وجود دارد. C-peptide و انسولین با غلظت مولار یکسان به داخل ورید پورت ترشح می‏شوند ولی نسبت آنها در سرم حدود 5 به 1 تا 15 به 1 است. تقریباً 50 درصد انسولین در عبور اولیه از کبد به سرعت برداشت می‏شود در حالی که برداشت کبدی C-peptide ناچیز است. از سوی دیگر در افراد سالم، نیمه‏عمر C-peptide و پروانسولین تقریباً 30 دقیقه است در حالی که این میزان در مورد انسولین فقط حدود 4 تا 9 دقیقه می‏باشد. در حالات گرسنگی نسبت مولار C-peptide به انسولین در افراد طبیعی 5 می‏باشد. C-peptide را در ادرار هم می‏توان اندازه‏گیری کرد ولی اهمیت بالینی چندانی ندارد. تست سرکوب C-peptide براساس سرکوب شدن ترشح سلول¬های بتا پانکراس در طی هیپوگلیسمی است که در بیماران مبتلا به انسولینوما نسبت به افراد طبیعی این سرکوب شدن با درجه کمتری اتفاق می‏افتد.
تفسیر
C-peptide به طریق آنزیمی از پروانسولین جدا شده و بدین ترتیب پروانسولین به انسولین تبدیل می‏شود. در نتیجه غلظت سرمی C-peptide متناسب با تولید انسولین اندوژن ( درون زاد) خواهد بود. در مواجهه با هیپوگلیسمی، اندازه‏گیری C-Peptide جهت تشخیص افتراقی مهم خواهد بود. کاربردهای کمتر شایع C-peptide در پانکراتکتومی (براداشت پانکراس) و پس از پیوند پانکراس است. در بیماران مبتلا به نئوپلاسم‏های مترشحة انسولین ( انسولینوما) سطح هر سه پپتید سلول¬های بتا (انسولین، پروانسولین و C-peptide) بالاست در حالی که در بیماران مبتلا به هیپوگلیسمی تصنعی (factitious)، سطح انسولین بالا ولی سطوح پروانسولین و C-peptide پایین است. مصرف سولفونیل اوره نیز شرایطی نزدیک به انسولینوما را دارا می باشد چرا که این داروها محرک ترشح پروانسولین، انسولین و C-peptide هستند. تشخیص افتراقی آزمایشگاهی این دو حالت نیاز به ردیابی سولفونیل اوره در پلاسما دارد. در بیماران مبتلا به دیابت شیرین نوع 2 معمولاً سطوح C-peptide و انسولین طبیعی یا افزایش یافته است و اتوآنتی‏بادی علیه سلول¬های بتا وجود ندارد. در حالی که در دیابت نوع 1، C-pept
احتیاط ها
1. بیشترین مقدار C-peptide در کلیه تجزیه می شود. بنابراین نارسایی کلیوی می تواند موجب افزایش سطح آن گردد. 2. داروهای هیپوگلیسمیک خوراکی مانند سولفونیل اوره ها سطح C-peptide را به صورت تصنعی افزایش می دهد. 3. مصرف داروهایی همچون کلروکوئین، دانازول، اتینیل استرادیول و قرص های ضد بارداری موجب افزایش سطح C-peptide می شود.

ورود آزمایشگاه‌ها

ورود پزشکان

ورود مراجعین

راهنمای جوابدهی

آزمایش C - Peptide